Op Rtl is een nieuwe serie. Het gaat over veteranen, veteranen met ptss. Beau gaat ze volgen, want in de bergen van Noorwegen gaan ze het gevecht met de demonen uit hun verleden aan.
Ik ben gelijk gegrepen door de documentaire. Wat een verhalen, wat hebben deze mensen een hoop meegemaakt.
Zelf is er nooit ptss bij mij gediagnosticeerd, wel is het genoemd omdat ik dezelfde verschijnselen heb. Ik herken een hoop van wat ik zie op de gezichten van deze mensen. Het beeld dat de buitenwereld soms lijkt te hebben over deze stoornis heeft me wel eens wat geïrriteerd. Oorlogsveteranen, nachtmerries en agressie, ik denk dat menigeen het woord daar van kent.
Ik vind het goed dat het steeds meer naar buiten wordt gebracht dat het veel omvattender is dan dat en dat er veel meer redenen zijn om er last van te krijgen, dan oorlogsveteraan te zijn. Dat er vele mensen kampen met dit probleem, al dan niet zo heftig of gediagnosticeerd als dat. Dat er allesbepalende dagen in hun leven zijn, waar zij in het hier en nu iedere dag mee moeten dealen en nog niet van genezen zijn.
De serie, de oorlogsveteranen schetsen het goed. Je ziet ogenschijnlijk sterke mensen, krachtige mensen. Het is iets dat je niet aan de buitenkant aan ze ziet. Langzaam worden delen van hun verhaal in de serie bekend. Ik vind het mooi om ze te zien praten. Te horen vertellen over wat ze precies getekend heeft. Dat al die stress, onzekerheid een reden heeft.
Wat zij vertellen dat is niet mis en ik denk dat er vele mensen zijn die begrijpen dat je daar nog lang mee zit.
Sommige lijken nog steeds aan het werk. De blik in hun ogen, het verhaal over de alertheid die nog iedere dag speelt. Waken, in je hoofd bezig blijven, een afgesloten blik. Niet meer kunnen ontspannen, het moeilijk vinden om te genieten in het leven en de mensen niet dichtbij verdragen om je heen.
De hele setting lijkt geladen met een soort van serieus zijn, een vorm van ernst. Iets dat ik ook van mezelf herken. En hoe lastig het is dat mensen die ernst en serieusheid niet begrijpen omdat het leven een feestje zou moeten zijn. De spanning is niet nodig en er mag vaak vooral wat meer lichtheid in.
Maar wat de mensen niet weten, is hoe het is als je net uit een oorlog komt. Als je tussen de daden van geweld, afgrond en vernedering hebt gezeten of daar zelfs een onderdeel van bent geweest.
Zij weten niet hoe de beelden op je netvlies gekleefd blijven en de angst en haat zich al in je lichaam genesteld heeft.
Ik kan niet zeggen dat ik zelf uit de oorlog ben gekomen, dat ik weet wat dat is. Maar ik ken die verschijnselen van trauma en dat is niet mis.
Het onbegrip waar deze veteranen mee te maken krijgen is groot. Zij weten dat het is door onwetendheid. Erkenning en begrip in jezelf vinden is het best. Alleen maakt het dat de pijn en teleurstellingen voor dat stadium aan, niet minder zijn.
Diep respect verdienen deze ex soldaten die hun verhaal doen, zodat mensen die er niet weten een beetje meer kunnen zien. Veel liefde verdienen zij en alle andere ptss'ers die vandaag de dag die alles bepalende dagen een plekje te geven in hun brein, zodat ze niet meer alles bepalend zullen zijn.
Reactie schrijven
albert (dinsdag, 04 juni 2019 15:59)
het lukt jou lieve Iris