Eigenlijk wilde ik al een mooi stukje schrijven over vrijheid op 5 mei. Maar de inspiratie kwam niet, ook al is vrijheid zo belangrijk voor mij. Het wilde niet lukken, hoe graag ik ook wilde. De vrijheid liet zich niet afdwingen door mij.
Vandaag bereik ik een spontaan een gevoel van vrijheid. Een vrijheid die reikt tot ver over zee. Het is het geven van mijn liefde aan iemand mee.
Het gevoel van vrijheid is er niet zomaar op die ene bepaalde dag. Niet als de oorlog voorbij is, niet op de dag van je ontslag. Niet perse op het moment dat je uit de uiterlijke of innerlijke gevangenis breekt. Demonen kunnen je lang achtervolgen en je kunt nog lang last hebben van een onveiligheidsgevoel.
Als je vrij bent om te vliegen, wil dat niet meteen zeggen dat het ook lukt. Soms voel je je nog gevangen als een rups in een cocon.
Maar het is vandaag niet deze vorm van vrijheid die ik bedoel.
Vandaag gaat het over de vrijheid van de liefde op mijn hart. Van het afscheid nemen wat nooit een echt afscheid werd. Omdat ik vast bleef houden, in gedachten of aan die laatste kleine momenten van contact.
Nog geen twee maanden terug was ik bang. Ik kon me niet neerleggen bij de mensen die ik eventueel verliezen zou. Krampachtig hield ik me vast en probeerde op het laatste moment nog in dat plaatje te passen, niet toe te geven aan de gevoelens die ik eigenlijk had.
Maar vandaag lijkt het gelukt, zomaar opeens. Ik durf het, me terug te trekken uit iemands leven waar ik niet meer pas. Toe te geven aan het afscheid dat er eigenlijk allang was en waar ik maar mee bleef slepen. Vandaag geef ik toe aan wat allang los wil, maar ik niet wil laten gaan.
Een brief aan een oude geliefde, een keuze die een andere invulling bepaald, niet doen wat ik voorheen deed. Allemaal dingen die ervoor zorgen dat ik en de ander in vrijheid kunnen leven.
Het is goed, ik heb ze niet meer nodig. En zij kunnen het zonder mij.
Het is een liefdevol laten gaan. Een vorm van bevrijd zijn van een onderdrukt gevoel. Het feit dat ik mag zeggen dat ik opstap of niet meer wil, draagt me naar het water van de zee. En geeft me de overvloed mee van een eigen gelukkig leven. Ik wens mijn geliefden het beste en ik heb er vrede mee dat ze in dit leven niet kiezen voor mij. Ik zwaai ze uit en voel me bevrijd.
Als ik loslaat en het water laat stromen weet ik pas, 'dit is wat vrijheid is'. Het niet meer leven van de liefde van een ander. Dat loslaten wat er eigenlijk niet is.
Reactie schrijven