Net op tijd zie ik iets op het fietspad voor me. Ik schrik niet, wat een wonder mag heten als ik dieren tref. Een bruin zacht pluizenbolletje lijkt midden op de weg te liggen zonnen, maar ik vind de plek die het gekozen heeft een beetje vreemd. Zo midden op het fietspad zal de kans op een aanrijding een grote zijn. Het ziet er uit als een jonge eekhoorn, al lijkt zijn staart daar niet op. Zijn oortjes zijn spits en het hele plaatje doet me denken aan een soort van avatar achtig wezentje, maar mijn fantasie gaat soms wat ver.
De laatste weken vind ik heel wat dieren op de weg. Misschien ben ik nog een heel stadsmeisje en is het hier voor de mensen de normale gang van zaken. Toch is er iets bijzonders mee. Ik ben iemand die sterk gelooft in subtiele boodschappen en ik weet dat dieren die soms kunnen brengen. Soms zoek ik dan ook een betekenis op als ik een dier plotseling zie voorbij schieten of overvliegen.
De laatste tijd vind ik ze vooral dood, aan de kant van de weg: een vogel, een grote haas, een kat en gister nog een dode mus met zijn pootjes in de lucht. Aan de meeste dieren ben ik voorbij gefietst, maar bij de kat ging dat niet. Daar heb ik toch maar even gekeken of er een baasje was die hem miste. En de dode vlinder lag daar zo ongezien, dat ik hem mee nam naar huis.
Ook levend kruisen ze letterlijk mijn pad. Een gifgroene kikker waar ik hoog van heb gegild. Vorige week trof ik een jonge ree. Hij zat zo stil op het fietspad en hij leek heel bang. Het is net of ik de uitdrukkingen van die dieren soms ken. Ik wilde graag weten of het goed met hem ging en liep rustig op hem af, maar wist niet goed wat ik moest doen. Toen een volgende fietser hem deed opschrikken, vluchtte hij de bossen in. De hele avond heb ik nog aan de jonge ree gedacht. Ik hoopte dat hij weer bij zijn moeder was.
En vandaag dus de eer van een ontmoeting met dit pluizenbolletje. Het zit heel stil en beweegt net al de ree niet als ik dichterbij kom. Ik word door een gevoel van liefde voor het beestje overspoeld. Ik weet niet of het zijn vachtje is of het feit dat hij zo stil zit. Zijn oogjes doet hij steeds weer een beetje dicht. Het ziet er als zo'n onschuldig, zacht en vredelievend wezen uit uit, dat ik het bijna zou willen aaien. Toch doe ik dat maar niet en probeer het beestje in beweging te krijgen met een grasspriet, maar hij wil nog niet. Ik wil graag zien of ie gewond is en hem van het pad af begeleiden, maar ik hou er niet van om een dier op te jagen. Ik heb sterk het idee dat ik de ree en het eekhoorntje tref wanneer ze geschrokken zijn en daarom wil ik graag voorzichtig zijn.
Als er een fiets aankomt, schrikt het eekhoorntje toch op en vlucht het de bosrand in. Ik had het graag de tijd gegeven maar ben blij dat het nu zijn beschutting kan vinden in het gras.
Nieuwsgierig naar meer bijzondere ontmoetingen de komende week, sluit ik de dag en denk aan het zachte wezentje dat vandaag mijn hart trof .
Reactie schrijven