Ik mis je

Hoe gek het ook mag klinken, hoe vaak ik ook mag balen van de dingen die ik alleen moet doen. Vandaag in de zon, met een weeïg gevoel in mijn buik, verlang ik terug naar de dagen van eenzaamheid. De dagen van het donker, waarin ik op zoek kon gaan naar het licht.

Ik verlang terug naar de dagen dat ik op de vlucht sloeg naar mijn favoriete land. De dagen die zwaar waren en eenzaam, maar die ik in midden zweden dan een soort vergat.

Alleen dwalen door de stad, door de parken, zitten aan de rand van het meer. Teruggetrokken, soms in contact. Dromen over reizen, over schrijven en altijd nieuwe inspiratie in mijn hart.

Ik woon nu in een rustig dorp, het is een fijne plek. De tijd van eenzaamheid is voorbij. Ik kan hier leven, ik kan hier zijn. En toch verlang ik terug naar de dagen waar ik dat niet had. Verlang ik terug naar het kunnen ontsnappen naar en het dromen in de grote Zweedse stad. 

In mijn hart laat ik me terugvoeren als naar een oude verre liefde, die ik eens had. 

Denk ik aan de dagen waarop de eenzaamheid me mee kon sleuren naar een gevoel van romantiek. 

Zweden kon mijn hart beroeren en bracht me de liefde die ik in mijn thuisstad vergat. Tussen alle dagen van donker, brandde daar het licht. Ik kon me overgeven aan de pijn en het verdriet die in mij leefden. Waardoor erachter de liefde kon ontwaken en een gevoel van blijdschap binnen trad.

Stille avonden vol bezinning in de keuken van het hostel of in het Zweedse landschap. Altijd gevoelens van hoop, van liefde van licht. Een herinnering aan wie ik was en wilde zijn kwam ik in mijn stad tegen.

Geloof in liefde en een uitweg uit de pijn. Ik hoefde er alleen te zitten, te zijn, de lucht en de plek in te ademen en dan was er die liefde in mij.

Ik mis je Zweden, Stockholm, stad naar mijn hart. Ik ben hier nu tevreden maar ik op een dag zal ik je weer opzoeken en vandaag ben ik je dankbaar voor wat je me hebt gebracht.