Vandaag zit ik trots in de tuin. Ik heb de buurvrouw gegroet, maar niet gevraagd of ze koffie wil. Evenmin heb ik een lang praatje gemaakt dit keer. Het voelt wat onwennig om nu zomaar te gaan zitten schrijven, terwijl ik haar heb gezien, maar ik slaag er goed in. De buurvrouw lijkt het ook helemaal geen probleem te vinden en gaat vrolijk verder met haar werk.
Van mijn buurvrouwen leer ik een hele hoop. Om hulp te vragen en hoe het is als iemand luistert naar wat je zegt. Maar het belangrijkste wat ik van ze leer heeft te doen met grenzen. Met luisteren naar jezelf, met je ruimte bewaken.
Het begon al met mijn buurvrouw aan de groningerstraat. J. gaf heel duidelijk aan dat ze een praatje leuk vond en koffie drinken ook, maar niet bij haar thuis. Eerst vond ik dat wat vreemd, maar ik respecteerde het natuurlijk. Langzaam ging ik haar begrijpen en bewonderde ik haar omdat ze dat had gezegd.
Zelf laat ik mensen vaak veel te snel binnen en dichtbij. Vervolgens krijg ik daar last mee en kost het me heel veel moeite om ze weer op de juiste afstand te krijgen. Ik begon te begrijpen dat zoiets ook kon gelden voor de buurvrouw en dat zij op deze manier probeerde een natuurlijke afstand te creëren die haar op dit moment paste. En al gauw merkte ik dat ik zelf wat duidelijker kon gaan staan voor welke mensen ik wel en niet in mijn huis toe liet. Dankzij het voorbeeld van mijn buurvrouw.
Ook aan de klokkeweg zijn er opnieuw buurvrouwen die mij sterken in het creëren van mijn eigen ruimte. Zij kunnen prima aangeven wanneer het hun wel of niet past en wanneer ze verder willen met hun werkzaamheden. Iedere keer dat ze een grens aan mij presenteren, ben ik een beetje verbaasd. Verbaasd dat zij het zomaar kunnen zeggen. Op de verbazing volgt meestal een glimlach, want het kan dus wel. Dat je zo duidelijk bent en dat de ander, ik in dit geval, dat dus helemaal niet erg vind, maar juist fijn. Het mag dus en uiteindelijk voelt het een beetje of ze toestemming geven aan mij om het ook te doen.
Het is namelijk nogal een valkuil van mezelf om mensen over mijn eigen drempel toch binnen te laten als het niet past of te blijven plakken voor een tweede bakkie koffie terwijl ik eigenlijk verder wil. Ik heb allerlei gekke regels in mijn hoofd bedacht voor wanneer ik mensen iets aan hoor te bieden en wanneer het toegestaan is om nee te zeggen. En na een paar keer koffie of thee drinken met iemand kan ik zelfs gaan denken dat het zo hoort en dat het nu iedere dag of keer moet van mezelf. Al veel langer wil ik het veranderen door te gaan staan voor mijn grenzen. Maar dat blijkt af en toe gewoon erg moeilijk te zijn.
Als ik me van te voren heb voorgenomen om nee te zeggen, omdat ik weet dat ik even iets anders nodig heb, ga ik puntje bij paaltje meestal toch overstag.
Maar de buurvrouwen hier laten mij het goede voorbeeld zien en ik laat me door hen inspireren. Ik mag het eerlijk zeggen wanneer het niet past en ik hoef niks aan te bieden als ik even niet kan. En dat is in dit dorp zomaar alweer 3 x gelukt. Dus dank je wel lieve buurvrouwen, jullie voorbeeld doet me goed.
Reactie schrijven