Chipjes

Thuis zitten is genieten van de kleine dingen. Een cliché, maar waar. Een kopje koffie in de zon, een fietstochtje, even lezen in de krant. En soms zijn het vreemde dingen waar je van genieten kan. Misschien niet vreemd, maar dingen waar je het niet van verwachten zou, dat je het daarbij voelt. Vandaag geniet ik van de slang in mijn huis, de slang die een soort van geleidelijk stomend en ruisend geluid produceert en waarmee chipjes onder mijn vloer worden geblazen.  

Als een toeschouwer in mijn eigen huis zit ik op de bank het spektakel te bekijken. Het is een ware attractie op de vroege ochtend.

Een soort van witte piepschuimdeeltjes zie ik door de buis heen vliegen. Alsof een hele stroom aan witte muisjes als een kudde dieren door de buis rent. En ze blijven rennen. Er lijkt geen einde te komen aan de witte chipjes . En dat kan dan ook, want buiten staat een vrachtwagen voor de deur, gevuld met chipjes.

Als ik ’s ochtends wakker wordt staan er mannen voor de deur die een lange plastic iets wat doorzichtige buis naar binnen dragen. De enorme stofzuigerslang bestaat uit verschillende delen. In korte tijd leggen ze een buizen stelsel in mijn huis aan die ervoor moet zorgen dat de chipjes hun weg vinden naar de twee gaten in de grond. De buis ribbelt als een accordeon en als de man hem om zijn armen naar binnendraagt zouden kleuters zeggen dat hij op een robot lijkt.

Het voelt heerlijk. Het stroomt en het stroomt. De muisjes rennen en rennen, steeds in hetzelfde tempo door de buis. En het geluid dat van het apparaat dat de muisjes blaast wint gestaag aan volume. Een soort bewijs dat het werk wordt gedaan, dat de stroom mijn huis blijft binnen gaan. 

Al die chipjes door die buis onder mijn huis. Ze laten een grote berg sneeuw achter onder de vloer, een ballenbak van witte piepschuimdeeltjes.

De afgelopen maanden was het een drama van speuren naar geuren, stankoverlast, mannen die mijn huis over hoop halen, frustratie. vieze voetstappen in de gang, open gezaagde vloeren, en modderdeeltjes aan de muren. Na al die vervelende dingen onder de grond, voelt dit als een ware verademing.

Alsof met de chipjes het licht onder de vloer mijn huis binnen stroomt. En het huis weer kan voelen dat het leeft.