Gister was het weer eens zover. Het gebeurt mij helaas wel vaker dan eens. Ik dacht in de avond nog eventjes naar de winkel te gaan, op mijn fiets. En net buiten de deur sta ik daar dan, zonder sleutel in mijn zak.
Heel even denk ik triomfantelijk dat ik daar deze keer goed over heb nagedacht en daarom loop ik enthousiast het hoekje om waar ik een sleutel bij mijn buurvrouw heb. De triomf duurt maar heel kort, omdat ik me besef dat de sleutel nog in de deur zit en achter ook. Ik het toch een beetje benauwd.
Er is vast een oplossing, maar ik merk dat ik weinig behoefte heb aan een noodslaapplek en het plunderen van mijn minimale spaarrekening voor een slotenmaker.
Maar goed, verder voelt het wel rustig. Het komt vast goed, ik weet alleen nog niet hoe.
Toch maar even doorlopen naar de buurvrouw die mijn sleutel heeft.
Ineens krijg ik een geniaal idee, dat denk ik ten minste. Als ik nou een pasje regel, dan kunnen we de deur zo open wippen. Dat heb ik geleerd uit de veiligheidspresentatie die ik ooit zelf aan mijn cliënten heb gegeven. Bovendien is dat de woningbouw in assen vorige keer ook gelukt voor slechts 40 euro, ahum.
Deze deur is helaas hermetisch afgesloten en meer beschermd tegen inbrekers dan mijn deur aan de groningerstraat en dus blijven de twee deuren gesloten en sta ik met mijn buurvrouw buiten in het donker van de zenuwen te giechelen.
Toch voelt het of het nog goed komt. Het zal wat duurder worden dan de vorige keer, maar dan kan ik wel thuis slapen. Er zit een slotenmaker in de buurt zie ik, dat mag een wonder heten, want zoveel is er niet in deze omgeving te vinden.
Gauw naar binnen om te bellen, want mijn buurvrouw heeft het koud.
Eenmaal binnen heeft haar dochter doorgekregen wat er aan de hand is en volgens haar is het allemaal niet zo moeilijk. 'Heb je een raam open staan?' vraagt ze. Ja, dat heb ik, ik slaap altijd met
het raam een stukje open. 'Nou dan klim ik op het dak en dan zijn we zo klaar en dan kost het je geen geld en weinig tijd.'
Zo, lekker daadkrachtig en helemaal niet bang, dat klinkt goed. Dat heb ik vaker gehoord van dappere pubers, maar zelf kom ik er niet zo gauw op. Ik ben namelijk een beetje bang. Ik heb me heus afgevraagd of er een raam open stond, maar toen ik bedacht dat het enkel het dakraam was dat open stond, gingen mijn gedachten niet verder. Maar als er iemand is die deze stunt voor me uit wil halen, dan graag!
En dan wel heel voorzichtig graag, anders voel ik me straks superschuldig als je daar beneden ligt.
Na lichtelijk tegen gestrubbeld te hebben, ga ik akkoord. Ik ben nou eenmaal een schijterd maar dat hoeft natuurlijk niet iedereen te zijn.
Het handige van klussen zonder spullen is dat ik nu precies weet welke buur welk gereedschap in huis heeft. En dus weet ik dat de buurman verderop een hele lange ladder heeft die nu wel eens van pas zou kunnen komen. En dus bellen we de buurman van de bank en daar gaan we dan. Of eigenlijk daar gaat Lindy. Ik kijk alleen. En ik moedig aan, natuurlijk.
De ladder op, het dak op, over de dakpannen als een lenige zwarte piet, en dan geeft ze een duwtje aan het dakraam en glijdt handig naar binnen. Nog geen minuut later staat ze voor de deur en doet ze open.
Inderdaad, zo gepiept.
Fijn dat ik van die buren heb. dan kan ik ten minste mijn sleutel nog een x vergeten.
Reactie schrijven