· 

Niet weten

 

Het is vreselijk om niet te weten, zo dacht ik in het begin van mijn leven. Ik heb vooral geleerd heel braaf te zijn. Goede antwoorden geven hoorde daar bij. Ik moest luisteren naar wat de juf of meester zegt. Ja knikken op het juiste moment, braaf glimlachen als het van me wordt verwacht en zorgen dat ik de goede antwoorden geef.

 

Ik heb niet geleerd dat je na mag denken, dat je iets niet meteen hoeft te weten. Dat het niet erg is om stil te zijn of het antwoord nog even schuldig te blijven. Of om iets te zeggen dat beter bij jezelf past dan het antwoord dat de juf of meester horen wil. Een eerlijk antwoord geven hoe doe je dat?

 

Vorige week had ik praktijkexamen. Praktijkexamen in mijn levensles het niet te weten en eerlijke antwoorden geven, ook als deze het antwoord niet weten zijn.  

De avond ervoor trachtte ik me nog even voor te bereiden, maar ik hoorde mijn hoofd al rondjes malen. Nadenken over vragen die er toch nooit zouden zijn. Antwoorden bedenken slechts uit angst niet stil te hoeven vallen of niet te weten.

En uiteindelijk zal er altijd die ene vraag zijn waarop ik het antwoord toch niet weet. En wat is er eigenlijk erg aan. Ik vind het praktisch normaal. Voorgenomen te zijn wie ik ben en het zo te laten, liep ik de volgende dag het gesprek binnen.

 

Op vele vragen heb ik mezelf in het gesprek horen zeggen, 'ik weet het niet.' Of ik was stil en ik moest even denken. En ik was trots. Vroeger zou ik trots zijn geweest op alle goede en mooie antwoorden die ik gaf. Nu was ik trots omdat ik het niet mocht weten van mezelf. Trots dat ik had durven stamelen en uh uh had durven zeggen, had durven uitspreken dat ik het niet weet, of dat ik geen antwoord kan geven, trots dat ik stil durfde te zijn en na te denken.

 

Trots dat ik kon zijn wie ik ben, in ook mijn onwetende kant. 

 

Reactie schrijven

Commentaren: 0