Het afscheid nemen in mijn omgeving, dat houdt maar niet op. Familie, vrienden, werkplekken, scholen, kinderen, boeken, telefoons en andere waardevolle mensen of dingen. Ik moest er meerdere malen aan geloven en ook vandaag is er weer wat.
Het laatste afscheid was die van mijn fiets, waarover jullie allen konden lezen. Gelukkig is dat de ergste niet.
Ik ken prettigere thema's in het leven, dan die van het afscheidslied. Ongetwijfeld zal ik daarin niet de enige zijn. Soms zie ik zo tegen aan een afscheid op. Want soms dan weet je, dat je afscheid moet nemen. Uitstellen kan ik dan op en top. Zo lang mogelijk rekken, elke keer een heel klein beetje doen.
Maar soms is het tij onomkeerbaar en dan moet het gewoon, al je moed bijeen rapen en laten gaan. Gedag zeggen en voorgoed niet meer terug zien. Een plekje waar je je tranen af kunt vegen, misschien een arm om je heen geslagen voelt. Het verdriet dat mag er zijn. Maar o wat doet een afscheid soms pijn.
En als je het dan echt niet wilt zien, dat je afscheid moet gaan nemen, dan regelt het leven wel even wat voor je. Ineens die gebeurtenis waardoor je hem moet laten gaan, gewoon niet meer anders kan. Als je het zelf niet kunt, dan wordt het soms door anderen voor je gedaan.
Soms zie je het afscheid niet aankomen en staat het ineens onverwacht voor de deur. De opgedrongen variant vind ik daar de ergste van. Als bliksemslag bij heldere hemel dringt het je hart dan binnen en verwoest daar alle liefde die je net nog voelde. In 1 klap kapot, een zachte roze levensstroom omgevormd tot een harde zwarte bol vol woede en haat.
Hoe het ook komt, ieder afscheid doet een beetje of meerdere beetjes pijn. Zelfs al brengt sommig van dat afscheid eigenlijk hele mooie dingen met zich mee. Vandaag ook zo'n afscheid waarvoor ik een kleine opluchting in me draag. Er is volle acceptatie, overgave en vrede en toch doet het wel een beetje pijn.
Daar gaat mijn leven, mijn leven dat op de computer stond. Honderden aantekeningen, als het er niet duizenden zijn. Aantekeningen van de schrijver in mij. Er verdwijnen complete verhalen en halve boeken van mij. De foto's die bewijzen dat ik sommige dagen heb geleefd en op plekken ben geweest. De opdracht die ik net voor iemand wilde maken, ook in 1 klap weg.
Ja, ik zag het aankomen, ik zag het afscheid naderen en toch wilde ik het niet zien. Maar ja dat heb je soms, dat je liever op een andere manier afscheid had willen nemen. En dat het dan toch ineens plotseling komt. Ik nu ook. Een back-upje, had het afscheid een andere lading gegeven. Maar hoe dan ook, het is al voorbij.
En het ene afscheid een beetje zwaarder en pijnlijker dan het andere, wat ze zeggen over ieder afscheid dat is waar. En dat is dat de herinneringen blijven. Gelukkig maar.
Reactie schrijven