· 

Afscheid van mijn trouwe oranje tweewieler

Een harde knal luidt het einde van mijn fiets in. Een klapband, het geluid is hard, en doet iedereen even opschrikken. De klap trekt de aandacht naar mijn achterwiel en daar is te zien dat de band niet het enige is wat kapot is gegaan. Ingedeukt ligt mijn achterwiel daar op straat, met een gebogen verwrongen spatbord en ook mijn mandje hangt er een beetje slap en gebogen bij. Verschillende kleine onderdelen liggen verspreid op straat. Ik kan het niet laten een beetje te huilen als de band gesprongen is. Daar ligt hij dan, mijn mooie fietsje, gewond op straat.  Aangereden en kapot.

Geen idee meer wanneer ik hem kocht, een jaar of vijf zes geleden. Ik weet het nog precies. Op zoek naar een vervanger van mijn gestolen fiets. Ik koos voor de mooie, niet voor de misschien iets betere van kwaliteit. Meerdere kilometers, ja daar was die andere echt beter voor, maar ik ging voor de fiets waarmee ik me door de stad zag gaan. Knal oranje en stevig stond zij daar. Zij viel op, ik kon er niet omheen en ze leek voor mij bestemd. Trots fietste ik twee dagen later rond en al gauw kon ik mijn fiets niet meer missen. En ook was ik niet te missen op straat. Want ja, mijn fiets viel natuurlijk op. Dat ik in de verte al te signaleren was, dat had zo zijn voordelen en nadelen.

Handig als je een beetje te laat bent en mensen kunnen zien dat je er in de verte echt  aankomt.  Jammer soms als ik wilde onderduiken, even alleen zijn. Want ja, ze hadden mijn fiets daar zien staan, dus ik moest er wel  ergens zijn.

Met mijn mandje voorop maakte ik lange tochten, vooral in de tijd zonder werk. Tientallen kilometers met een thermoskan koffie, kleedje en een broodje voorin. Heerlijk vond ik dat, mijn fiets met eigen picknickmand. De tijd van een zwetende rugzak tijdens het trappen, was voor mij verleden tijd. Voor mijn sporttas was het mandje ook een handige steun. Zo hoefde ik niet te zeulen met een zware tas.

Regelmatig is de kleur van mijn fiets de aanleiding voor een opmerking, compliment of een praatje geweest. Met het WK leek zij een ware trofee. En ook was het heerlijk om niet zo op mijn fiets te hoeven passen, want ik wist dat er weinig mensen het in hun hoofd zouden halen haar te stelen. Want ja, hier kon je er dan in elk geval niet mee gaan rond fietsen. Iedereen zou je zien gaan.

Met pijn en liefde in mijn hart kijk ik terug op de afgelopen jaren met mijn trouwe oranje tweewieler, die nu gebroken ligt op straat. Wat was het fijn om haar te hebben en altijd weer voor de deur te zien staan. Dat zij mijn vervoersmiddel was, maakte me trots. Ik ben blij dat ik op haar heb mogen leunen de afgelopen jaren voor een plezierig reis. Dank lieve fiets, het was me een waar genoegen.

 

Met een regenbooggekleurde knie loop ik naar de fietsenmaker…. Daar gaat ie dan.

Reactie schrijven

Commentaren: 0