Iedereen heeft Tobias op het terras al gezien of gehoord. Dat kan ook niet anders, want Tobias slaat om de zoveel minuten een onverwachtse kreet, of stelt te hard een vraag. Gelukkig lijkt niemand zich op dit terras daar aan te storen. De zon schijnt, de mensen zijn gelukkig en dan hebben ze nou eenmaal een hogere tolerantiegrens. Ook ik neem de geluiden die Tobias zo nu en dan produceert voor lief en verdiep me in mijn boek en geniet van het drankje dat naast me staat. Het verdiepen in mijn boek lukt echter niet vandaag en dat komt niet door Tobias…. Vanuit de luidsprekers boven mij op het terras hoor ik zachtjes op de achtergrond heerlijke muziek. Ik krijg de neiging om mee te zingen en het liefst zou ik ook een dansje willen doen. Ik heb dat vaker en dan fantaseer ik daar enthousiast bij. Over hoe het er overal uit zou zien als iedereen zou gaan zingen en dansen zodra die daar zin in krijgt: in de trein, op het terras of gewoon in de supermarkt. Dat lijkt me echt een heerlijk vrolijke boel. Als de bakker tussendoor stopt met het bedienen van zijn klanten om even een coupletje van ‘Rosanne’ van Nick en sSimon mee te zingen. En wat nou als die zakenman in zijn nette pak midden op het perron stopt om een dansje te doen op ‘Crazy’ van Lost frequencies & zonderling. Of dat de mensen spontaan beginnen mee te deinen op een levenslied van André Hazes dat per ongeluk uit de speakers van iemand zijn i-phone ontsnapt. ‘Zou dat niet fantastisch zijn? Soms heb ik zin om er gewoon mee te beginnen en dat dansje midden in de supermarkt te doen. Toch hou ik me dan tot mijn eigen teleurstelling in, omdat de ongeschreven regel lijkt te zeggen dat je dat op deze plek niet moet doen….. of ik ben gewoon te bang. Dan hoor ik Tobias achter mij. Hij kent het liedje ook en lijkt het net als ik fantastisch te vinden. En omdat Tobias zich niks aantrekt van ongeschreven regels, zingt hij uit volle borst vrolijk met het liedje mee, midden op het volle terras. Er wordt geamuseerd naar hem gekeken en gelachen. Hij maakt de mensen blij.
Ik wou soms dat we allemaal zoals Tobias waren, als een kind ons niks aantrekkend van volwassen regeltjes die eigenlijk niet bestaan. En dat als er een leuk liedje op staat en een puber met een schooltas het lef heeft dat dansje te wagen, dat mensen dan zo kijken als ze dat nu bij Tobias doen. Voor nu glimlach ik eerst toch ook maar en zing ik zachtjes playbackend mee en verheug me op het feestje van zo meteen, waar ik volgens de ‘regels’ mag dansen als er muziek op staat.
Reactie schrijven