Ik sta in de zon, althans daar lijkt het op. Op de heenweg fiets ik vol met de winterzon op mijn gezicht. Eerder op de dag zag ik al een gevisualiseerde zon. Zou het echt waar zijn? Dat ik zomaar ineens in de zon ben gezet?
Niet meer hoeven leven met de problemen van andere mensen om me heen. Gewoon mogen leven, gewoon op mijn eigen weg.
De juiste stappen heb ik afgelopen week gezet en ik voel een ware flow om me heen. Ik schrijf en teken en het lijkt ineens een gewone werkweek. Mijn eigen proefopdracht binnengesleept.
Op het padje beland, waar ik vaak vanaf ben gestrand. Ik voel een lekkere zachte gemakkelijkheid. Knopen doorgehakt die al maanden op mijn lijstje staan, voor mezelf gaan staan. Aangemoedigd door het leven voel ik me geroepen om zo door te gaan.
De afgelopen maanden voelde ik me behoorlijk tegengewerkt door negatieve krachten om me heen. Maar gevolgd door universele wetten en met mijn neus gericht op het licht, liep ik om en door deze obstakels heen. Bijna alles wat tegen beweegt uit mijn leven gebannen. Ik verzamel nieuw voedsel om me heen. Durven kiezen voor wat van binnen woelt, ook al is dat helemaal alleen. Voelt beter dan net niet op t goede been op weg te zijn.
Lekker schrijven en wat moois van mijn tekenboodschappen maken, wie weet op een dag een klein reisje ergens heen. Als het maar zo licht en vloeiend blijft voelen, dan ben ik blij met alles in de zee.
Op de terug weg van mijn boodschapjes is het al bijna donker, maar de zon verlicht een klein stukje van de hemel. Een heel bijzonder stukje. Het licht van haar schijnt precies op een klein stukje wolk. Een stukje wolk dat een wolkje lijkt. Een wolkje met kleine regendruppels. Het is werkelijk waar een heel bijzonder gezicht.
Niet alleen in de zon beland, maar ook finally het licht aan het donker gericht. En misschien wel eindelijk de zon in al die regen gezien.
Reactie schrijven